Mijn bevalling..

Een van de dingen waar ik het meest naar uit keek tijdens mijn zwangerschap was mijn bevalling. En als je mij op Instagram volgt weet je dat ik de zwangere was die er bijna alles aan deed om zich goed voor te bereiden. Ik was die zwangere vrouw die iedere dag yoga bleef doen, die buikdanste om haar bekken voor te bereiden, die mantra’s zong als meditatie, die iedere dag ademhalingsoefeningen deed en nog veel meer. Ik wilde dat mijn bevalling zo natuurlijk, ontspannen en harmonieus mogelijk zou verlopen. Ik had ook mijn bevalplan hier op gebasseerd. Ik zou thuis in bad bevallen en ik visualiseerde constant hoe dit ging zijn. En natuurlijk wist ik al die tijd dat het ook anders kon lopen en daar dacht ik ook voor open te staan, maar hoe het uiteindelijk is gelopen, daar had ik mij niet op voor kunnen bereiden. En ik ben er nog steeds een beetje getraumatiseerd van als ik heel eerlijk ben.

Thuis

Ze zeggen wel eens dat het bij een eerste kindje lang duurt voordat je volledige ontsluiting hebt, maar bij mij viel dat heel erg mee. Ik had dit na een paar uur al en dus begon ik ook pers weeën te krijgen. Eigenlijk verliep mijn bevalling tot dit punt heel goed. Ik had natuurlijk pijn, maar alles was te overzien. Ik ving de weeën in bad op en was vooral gefocust op mijn ademhaling. Het ging voor mijn gevoel heel goed. Maar op een gegeven moment deed de verloskundige wat controles en bleek er toch iets mis. De baby had in het vruchtwater gepoept en dus moest ik naar het ziekenhuis.

Ik weet nog dat ik op dat moment wel heel teleurgesteld was. Ik voelde me een beetje gefaald en begon me aan te kleden om zo mee te kunnen met de ambulance.

Dit was een verschrikkelijke rit gezien ik al pers weeën had en ik deze nu in de ambulance moest weg puffen. Maar ik wist ook dat het niet anders kon en wilde natuurlijk vooral dat het goed kwam.

In het ziekenhuis

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, begon eigenlijk meteen een groot dilemma. Er mocht namelijk maar een persoon bij mijn bevalling zijn vanwege corona. Ik had thuis namelijk mijn zus en de vader (dit is niet mijn partner) van mijn baby erbij. Ze vroegen mij wie ik er bij wilde hebben en ik raakte daar ontzettend verdrietig van. Gevoelsmatig wilde ik mijn zus erbij hebben, maar ik wilde de vader van mijn kindje ook het moment van de geboorte niet ontnemen. Uiteindelijk hebben ze zelf de keuze gemaakt en kwam mijn zus erbij. Ik was ze daar ontzettend dankbaar voor, maar bleef mij ook verdrietig voelen dat de vader van mijn kindje er niet bij was.

Keizersnee of vacuüm pomp?

Vrij snel nadat ik op het bed was geïnstalleerd kwam de verloskundige van het ziekenhuis controleren hoe ver ik was. Na het toucheren trok ze meteen de conclusie dat ik, als ik de komende twee uur weeën opwekkers toegediend kreeg ik wellicht nog kon bevallen met een vacuüm pomp, maar dat het anders een keizersnee werd. Dit, omdat mijn bekken te strak zouden zijn. Ze gaf mij deze keuze die voor mij helemaal niet als een keuze voelde. Ik was ontzettend teleurgesteld en wist eigenlijk totaal niet wat ik er mee moest. Thuis leek alles zo goed te gaan en ineens was alles mis. En ondertussen verging ik van de pijn, want ik was nog steeds mijn pers weeën aan het wegpuffen. Ik liet de weeën opwekkers toedienen en bleef door puffen. Ik wilde namelijk toch voorkomen dat ik een keizersnede moest. De 2 uur daarna waren denk ik wel de ergste 2 uur die ik ooit gehad heb. Ik verging van de pijn, gezien ik een steeds hogere dosis weeën opwekkers kreeg en niet mocht persen. En om de zoveel tijd kwam de verloskundige langs om te voelen en gaf dan aan dat het waarschijnlijk niet ging lukken. Ik weet nog dat ik hier op een gegeven moment zo gek van werd dat het mij eigenlijk niks meer kon schelen of de baby er nog goed uit kwam. Ik kon niet meer..en het was voor mij totaal niet meer duidelijk wat de bedoeling was gezien er steeds gezegd werd dat het niet ging lukken.

De gynaecoloog

Na ongeveer twee uur weeën opwekkers gehad te hebben gaf de verloskundige aan dat ze nog even de gynaecoloog er bij liet komen kijken. Ze verwachtte dat ik naar de OK moest voor de keizersnede, maar liet hem toch nog even komen. Deze man heeft mij voor mijn gevoel gered. Hij was er misschien in totaal 5 minuten en alleen door zijn woorden vond ik mijn kracht weer terug. Hij gaf aan dat ik wellicht verkeerd perste en dat hij dacht dat ik het wel kon. Ik kreeg nog een half uur en anders moest ik alsnog naar de OK. De woorden ‘ik denk dat het wel kan’ waren voor mij eigenlijk alles wat ik nodig had. Ik perste in dat half uur met al mijn kracht alsnog mijn kindje er uit. Dus geen vacuüm pomp of keizersnee, maar gewoon een natuurlijke geboorte.

Ik kreeg daarna mijn kindje op mijn borst, maar het euforische gevoel bleef nog wel even uit. Ik gaf aan dat ik wilde dat de navelstreng uitgeklopt was, maar de verloskundige zij eigenlijk meteen dat dat al zo was en liet haar navelstreng doorknippen. Ik was mentaal nog helemaal kapot en ik weet niet of dit klopte, maar voor mijn gevoel ging dit veel te snel. Ik vroeg daarna dat of ik mijn benen weer omlaag mocht, maar dit mocht niet. De placenta moest er nog uit. De verloskundige gaf aan dat als ik geen oxytocine toe liet dienen ik te veel zou bloeden, dus ik accepteerde het. Vervolgens begon ze vrijwel meteen hard op mijn buik te drukken om mijn placenta er uit te laten komen. Hierdoor was ik nog totaal niet met mijn kindje bezig, maar met de verloskundige die mij niet de tijd gaf de placenta zelf uit te drijven. Ook was ik uitgescheurd en na het hardhandig uitdrukken van mijn placenta werd ik gehecht.

Nog steeds boos/ verdrietig

Ik ben natuurlijk nu achteraf ontzettend blij dat mijn kindje helemaal gezond ter wereld is gekomen en dat ik het toch bijna volledig op eigen kracht heb kunnen doen. En natuurlijk waren sommige delen van hoe mijn bevalling is verlopen, wel medisch noodzakelijk. Maar wat mij nog steeds heel boos en verdrietig maakt is dat ik bijna onnodig een keizersnee heb gehad. Dat er zo slecht met mij werd gecommuniceerd. Een vrouw met pers weeën telkens vertellen dat het haar niet gaat lukken, dat moet gewoon niet bestaan. Het is nu bijna 8 weken geleden en telkens als ik er aan denk voel ik me nog boos. Boos dat er nog verloskundigen zijn die op deze manier omgaan met zwangere vrouwen. En ik hoop dat door juist dit soort verhalen te delen ook deze vrouwen worden bereikt. De vrouwen die ons moeten helpen onze kindjes ter wereld te brengen. Ik had achteraf gezien alleen wat positievere woorden nodig.

Mijn advies

Ik hoop dat het lezen van dit verhaal niet te heftig was, vooral als je zelf nog zwanger bent. Maar misschien is het zelfs dan ook goed, want ook dit soort verhalen kun je gebruiken om je mentaal beter voor te bereiden. En wellicht zelfs helpen om je als je in een vergelijkbare situatie terecht komt, door bijvoorbeeld nog beter te weten wat wel en niet klopt aan de de medische interventies die voorgesteld worden. En door te weten dat het dus niet altijd klopt. Het is een in sommige gevallen een inschatting en bij mij was de inschatting dus bijna helemaal fout gegaan en richting een onnodige keizersnee. En een navelstreng zou zeker wel langer dan een paar minuten mogen uitkloppen. En een placenta hoeft niet hardhandig uit je lichaam gedrukt te worden als je net 5 minuten bevallen bent.

Tot slot

Dit was dus wat ik kwijt wilde over mijn bevalling. Geen leuk verhaal, maar wel noodzakelijk om te delen vind ik. En geen zorgen;) Ik ben verder een super dankbare blije moeder die nu volop geniet van haar ongelofelijk lieve dochtertje. Ik blijf het alleen heel erg jammer vinden zowel voor mij als voor haar, de geboorte op zo’n manier is gelopen. Het had gewoon niet zo hoeven lopen, maar blijkbaar moest het wel zo zijn.

Liefs,

Melike

One thought on “Mijn bevalling..

  • Reply Arzu 27 juli 2021 at 17:01

    Lieve Melike, ontzettend spijtig om te lezen dat het toch anders is gelopen dan wat jij voor ogen had.. Ze zeggen vaak “als je baby maar gezond is” maar niets is minder waar. Ik hoop dat je het kan verwerken en achter je kan laten *virituele knuffel voor jou* 🙂
    Zelf heb ik ook iets naars meegemaakt tijdens mijn bevalling. En om het te kunnen verwerken heb ik een aangetekende brief verzonden naar desbetreffende zorgverleners. Geen klacht, omdat ik er geen energie meer aan wilde verspillen. Maar ik wilde wel dat ze wisten waar ik mee zat. Ik kan het je aanbevelen om het ook te doen, wellicht steken ze er iets van op en voorkom jij leed bij een ander, of helpt het bij de verwerking van je trauma.

    Afijn 🙂 gefeliciteerd met je kleine dotje! Ik wens jullie heel veel geluk en liefde samen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *