Let’s get personal: You are going to be fine babe..

Eigenlijk wil ik al een tijdje weer eens een persoonlijke blog schrijven. Ik heb er in de afgelopen tijd ook al een paar geschreven, maar telkens als ik begin loop ik vast. Zoals ik wel een eerder heb geschreven, vind ik persoonlijke blogs publiceren toch altijd wat lastiger. Niet omdat ik bang ben wat jullie ervan zullen vinden, maar meer omdat ik vind dat een persoonlijke blog ook een toegevoegde waarde moet hebben voor jou als lezer. Voor jou als mijn volger. Aan de andere kant vind ik dat ik veel te weinig persoonlijke blogs deel, want ik weet dat het uiteindelijk niet de producten zijn die je volgt. Je volgt de persoon die erachter zit. De persoon die ik ben. Of misschien beter gezegd de persoon die ik laat zien. Dat houdt me soms wel bezig, want ben ik ook de persoon die ik laat zien? En zie je wel de persoon die ik ben? Of maakt dat eigenlijk niet uit? Anyway, let’s get a little personal again. Gewoon, omdat ik daar even behoefte aan heb;) En ja..dit is weer een onsamenhangend verhaal, maar ik hoop toch dat je mijn punt gaat begrijpen.

You gonna be fine…

Dit is iets wat ik eigenlijk de afgelopen maanden heel veel tegen mezelf heb moeten zeggen. Het is zo’n klein zinnetje en toch doet hij voor mij heel veel. Het is een zin die mijn beste vriendin, ontzettend vaak tegen mij heeft moeten zeggen. En deze zin speelt nu heel vaak af in mijn hoofd, met haar stem haha. Misschien herken je het wel. Dat iets dat iemand zegt gewoon in je hoofd blijft hangen en je datgene eigenlijk ook net heel erg nodig had.

En waarom ik juist dat zinnetje nodig had? Zoals ik al in een van mijn eerdere persoonlijke blogs had geschreven, heb ik vorig jaar toch wel hele cruciale dingen in mijn leven veranderd. Daar ben ik nog steeds heel erg blij om. Maar het betekende voor mij ook dat ik echt weer mijn weg moest zoeken in alles, en die zoek ik nog steeds soms. En dat is soms eng. En soms kun je dan ook echt een beetje je vertrouwen verliezen in alles. En vergeten dat alles eigenlijk toch altijd goed komt en is gekomen.

Ik ben veels te gek vandaag..

Dit is iets dat je mij wel eens zou kunnen horen zeggen;). Ik weet van mezelf dat ik soms echt heel erg kan opgaan in mijn gevoel en dat niet iedereen zo in elkaar zit. Of ik nu heel blij ben om iets of juist verdrietig. Ik kan daar soms bestwel in opgaan. Ik hou van gevoel en het is iets dat ik zelf altijd heel bijzonder blijf vinden. Iets dat ik echt koester, omdat ik vind dat gevoel eigenlijk is waar het allemaal om draait. Het vertelt je alles en het is hetgeen dat hoe de wereld ook veranderd of is, hetgeen dat echt is. Ik geloof dat je gevoel je eigenlijk alles verteld, soms al voordat iets daadwerkelijk gebeurt. En dat je er naar moet luisteren, boven alles.

Maar soms kan ik ook heel moe worden van mezelf, omdat ik juist zo sterk zoveel voel. En dan bestempel ik de dag als mijn gekke dag. En dat klinkt negatief, maar soms is het ook gewoon juist een heel blij gevoel. Op zo’n dag ben ik dan gewoon heel onrustig en kan ik niet zo veel meer dan er in blijven hangen en nergens op concentreren. En ja dan vertel ik dus ook wel eens dat ik veels te gek ben die dag. En gek is dan misschien niet het juiste woord, want ik vind mezelf zeker niet gek. Eigenlijk zou ik niet weten wat ‘gek zijn’ eigenlijk inhoudt. Maar het is een woord die we makkelijk gebruiken denk ik, voor iets dat we niet helemaal kunnen plaatsen. En ik kan mezelf dan op dat moment niet plaatsen, niet plaatsen op een plek die rustig voelt.

Hoe doen ze het?

En dan komen we op het volgende punt dat mij vaak bezig houdt de afgelopen tijd. Soms ben ik ook echt een beetje jaloers op mensen die alles prima lijken te vinden. Ze hebben een bepaald leven en bepaalde keuzes gemaakt en willen ook niks verder. Zo komt dat dan bij mij over. Soms wil ik wel eens in het hoofd kijken van mensen die zo overkomen. Ik hou ervan om mensen te begrijpen en ik geloof dat je door ze te begrijpen zelf ook weer wat kunt leren. En dan kom ik soms tot de conclusie dat voor sommige mensen het nu eenmaal heel simpel werkt. Ze maken zich niet druk en doen gewoon wat ze moeten doen. En dat lijkt me soms zo makkelijk en rustig. Soms probeer ik ook meer zo te zijn, maar dat hou ik eigenlijk misschien heel even vol en vervolgens raak ik dan verveeld en onrustig. Dus nee, zo zal ik nooit kunnen zijn. Ik ben er niet voor gemaakt. en toch blijf ik het altijd interessant vinden dat iemand dat wel kan.

Ik wil..

Zorgen over of het allemaal wel goed komt, mezelf soms een beetje gek vinden en mij afvragen hoe anderen zo rustig en stabiel lijken. Ja, dat is dus een beetje de samenvatting. De rode draad. En dat heeft alles te maken met willen denk ik. Ik wil nog heel veel en ik ben veel bezig met ook daadwerkelijk te gaan waar ik naartoe wil. En ik weet soms ook niet wat dat is. En soms ben ik bang om te doen wat ik wil. En soms juist te impulsief. En dat is het juist. Ik merk dat ik steeds meer gewoon doe wat ik wil. En door juist te accepteren dat ik nu eenmaal soms bang ben dat dingen niet goed komen. Dat ik soms even uit balans ben. En dat ik geen ‘het is prima zo’ leven wil. Ik wil blijven willen. En gaan. En beleven. En voelen. En van die gedachte wordt ik juist heel erg happy. En ook weer onrustig haha. Maar dat is ok, dat is eigenlijk mijn punt met dit verhaal. Dat ik vind dat je nooit moet vergeten dat het ok is.

Liefs,

Melike

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *